1736 - εκστρατεία των χωρικών της Δρυμαλίας Νάξου κατά των μεγάλων όφεων

Το παρακάτω κωμικοτραγικό γεγονός εκτυλίχθηκε τον Αύγουστο του 1736. Τον Ιούνιο του 1736 έφτασε στη Νάξο ο τούρκος Αράπ Μουζαφέρ ο οποίος επαγγελόταν οφειοδαμαστής, μετέφερε δε μαζί του τρία τεράστια φίδια από την Αφρική τα οποία είχε μέσα σε ειδικά κλουβιά. Αυτός ο Αράπ άρχισε να περιοδεύει τα χωριά της Νάξου και κάνοντας παραστάσεις με τα φίδια του μάζευε χρήματα. Οι χωρικοί μη έχοντας ξαναδεί τέτοιο θέαμα μαζευόταν και απολάμβαναν το θέαμα.
Στις 15 Αυγούστου 1736 ο Αράπ φτάνει στο Χαλκί όπου γιορτάζει η Παναγία η Πρωτόθρονη και ξεκινάει την παράσταση του λίγο έξω από τον Πύργο του Χαλκίου. Ο Αράπ βγάζει τα φίδια από τα κλουβιά, ξεκινάει να τα μαγεύει και να τα επιδεικνύει. Την παράσταση πέρα των χωρικών και των προσκυνητών παρακολουθούσε και ο Τζαμπατής Μπαρότσης ο οποίος είχε...
μαζί του ένα μικρό σκυλάκι. Ένα από τα φίδια που δεν είχε απολέσει τα φονικά ένστικτά του ορμάει και κατασπαράζει το σκυλάκι.
Αμέσως επικρατεί πανικός, ο κόσμος τρομάζει όπως και τα υπόλοιπα δύο φίδια τα οποία φεύγουν από την επιτήρηση του Αράπ Μουζαφέρ και ορμούν προς τον κόσμο. Τα γαϊδούρια των προσκυνητών που ήταν δεμένα στα γύρω δέντρα αφήνιασαν, έσπασαν τα σχοινιά τους και άρχισαν και αυτά να τρέχουν μαζί με τους ανθρώπους μέσα στο Χαλκί, οι πάγκοι των μικροπωλητών που είχαν στηθεί έξω από τη Πρωτόθρονη καταστράφηκαν από τον πανικό του κόσμου, ενώ η είδηση πως τα φίδια του Αράπ κυκλοφορούν στο χωριό εξαπλώθηκε αμέσως και στα γύρω χωριά και όλοι έτρεξαν να κρυφτούν όπου μπορούσαν.
Αρκετοί κατέφυγαν στην εκκλησία όπου ο ιερέας Ιωάννης Γρατσίας τους κατηγόρησε πως έφταιγαν οι ίδιοι που πήγαν να παρακολουθήσουν το θέαμα του δαιμονισμένου αυτού ανθρώπου. Από την ίδια μέρα ξεκίνησαν οι έρευνες για να βρεθούν τα φίδια αλλά δεν είχαν αποτέλεσμα. Την επόμενη μέρα μαζί με τους Τραγαιώτες ήρθαν και χωρικοί από τα γύρω χωριά να βοηθήσουν φοβούμενοι μη τα φίδια έρθουν και προς τα δικά τους χωριά. Τα φίδια όμως δε βρισκόταν και όταν μετά από 3 μέρες βρέθηκαν δύο κατσίκες του Μανώλη Τάγαρη μισοφαγωμένες επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι όλων για τις ζημιές που θα προκαλέσουν.
Την 5η μέρα ένα παιδί του βοσκού Σ. Κατσούρη καθώς έβοσκε στο ρέμα των Ακαδήμων αντιλήφτηκε να τον πλησιάζει το ένα φίδι, πρόλαβε όμως και έτρεξε για να σωθεί και να ενημερώσει τους ερευνητές και τον Αράπ. Πράγματι έφτασαν εκεί όλοι. Πολλές ήταν οι γνώμες για το πώς θα σκοτώσουν το φίδι αλλά κανείς δε τολμούσε να τις πραγματοποιήσει, τότε ο Αράπ ζήτησε να τον αφήσουν να πιάσει ζωντανό το φίδι και να το βάλει ξανά στο κλουβί. Οι χωρικοί δέχτηκαν και ο Αράπ μετά από αρκετή ώρα το έπιασε, αυτό όμως είχε ήδη κάνει τη ζημιά του στα πουλερικά και τους λαγούς της αγροικίας.
Το δεύτερο φίδι βρέθηκε μετά από μέρες στον Καλόξυλο, οι Καλοξυλίτες το κυνήγησαν και αυτό κατέφυγε σε έναν φούρνο, εκεί μάζεψαν ξύλα και κλαδιά και το έκαψαν παρ’ όλες τις διαμαρτυρίες του ιδιοκτήτη του. Το μεγαλύτερο όμως φίδι δεν βρέθηκε. Το φίδι αυτό ήταν που είχε φάει το σκυλάκι του Τζαμπατή Μπαρότση και ο ίδιος το είχε επικηρύξει για πεντακόσια ρεάλια. Το φίδι όμως δε βρέθηκε ποτέ και όλοι στηρίζονταν στον βαρύ χειμώνα για να μην αντέξει. Το γεγονός όμως αυτό έγινε και η αφορμή να θανατωθούν πολλά δηλητηριώδη φίδια της περιοχής που είχαν προκαλέσει πολλά δυστυχήματα κατά καιρούς.

Τα παραπάνω προέρχονται από δημοσίευμα του Γ. Ν. Βαρδή στην εφημερίδα ΦΩΝΗ ΝΑΞΟΥ ΠΑΡΟΥ.

ΟΡΕΙΝΟΣ ΑΞΩΤΗΣ