Έχω συμπληρώσει οχτώ χρόνια στην Πλάκα. Ο χωματόδρομός της είναι πια φλέβα στο κορμί μου. Λίγα χιλιόμετρα πιο μακρυά, στο Αλυκό, έχω πιάσει κουβεντούλα με τον Θεό. Έχω σηκώσει απόγευμα τα χέρια στον ουρανό και του έχω φωνάξει “ έτσι θέλω να ζω ρε γαμώτο!” Τον άκουσα να μου απαντάει “μη βρίζεις ρε πούστη μου!”.
Στην Απείρανθο, την πατρίδα του Μανώλη Γλέζου και πολλών εξαιρετικών μουσικών, αισθάνεσαι πως θα συναντήσεις τον Αστερίξ να κάνει τις διακοπές του. Δεν θα έβρισκε καλύτερο “Γαλατικό” καλοκαιρινό προορισμό. Έχω παλέψει βέβαια στα χωριά και με κάτι βραστές γίδες που δεν μασιόντουσαν οι αφιλότιμες με τίποτα, αλλά με αποζημίωνε πάντα η “Αξιώτισσα”, το καλύτερο φαγητό στον Αιγαίο –περιλαμβανομένης της υφαλοκρηπίδας.
Πρωινό, απογευματινό καφέ και βραδυνό ποτάκι στο Cedar στην Πλάκα, υπάρχουν καρέκλες που γράφουν το όνομά μου, έχω αφήσει επάνω τους το αποτύπωμά μου –με ένα μέρος του σώματός μου που αντικειμενικά δεν είναι και το δυνατό μου σημείο…
Ένα πέρασμα από την Άννα, στα “3 αδέρφια” για να νιώθεις λίγο οικογένεια, και μετά πάλι πόλεμος με την αμμοβολή στην παραλία. Έχει φύγει η ομπρέλα μου περνώντας το σίδερο με μεγάλη ταχύτητα ξυστά από το κεφάλι ενός πιτσιρικά, και όταν πήγα “χεσμένος” να του ζητήσω συγγνώμη μου είπε πως ήταν ακροατής μου και χαιρόταν που με γνώριζε! Φαντάζομαι πως αν του τρυπούσα το κρανίο θα χαιρόταν λιγότερο…
Και βέβαια η Χώρα. Με την Πορτάρα της, με τα σοκάκια της, καμιά μακαρονάδα, καμιά βάφλα, ξέρεις τώρα.
Πού και πού λέω και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα “πάμε να ζήσουμε μόνιμα στην Νάξο;” αλλά μου φέρονται σαν θύμα εγκεφαλικού και δεν έχει κανένα νόημα η συζήτηση. Η Γιωτούλα “έφυγε” τον Ιούνιο του 2003 και μας ερήμωσε. Συνεχίζω να πηγαίνω. Εκεί θα μάθω μπάνιο στην Σοφία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου